آرامگاه دکتر معین

منطقه ییلاقی لیلاکوه
اردیبهشت ۵, ۱۳۹۸
پارک جنگلی صفرا بسته
اردیبهشت ۸, ۱۳۹۸

می توان آرامگاه دکتر معین را یکی از مهم ترین مکان های دیدنی شهر آستانه اشرفیه نامید. گرچه شخص دکتر محمد معین زاده رشت بودند اما به دلیل علاقه ای که به این شهر و شخص جلال الدین اشرف داشتند وصیت می کنند تا پیکرشان در این شهر به خاک سپرده شود و در نهایت تبدیل به مزار خانوادگی ایشان شود.

دکتر محمد معین در سال ۱۲۹۷ در شهر رشت به دنیا آمد . اما متاسفانه در سن شش سالگی مادر خود را بر اثر بیمار حصبه از دست داد و به فاصله پنج روز نیز پدر ایشان با همین بیماری فوت کردند. پس از آن مسئولیت نگهداری از ایشان و برادرشان به پدربزرگشان که معین العما نام داشت سپرده شد که از استادان علوم صرف و نحو بود.

وی پس از پایان دوره ابتدایی برای ادامه تحصیل به مدرسه دارالفنون رفت و سپس به دانشکده ادبیات رفت و توانست مدرک لیسانس خود را در رشته ادبیات اخذ کند.

در همین حین به دلیل لیاقت به ریاست دانشسرای شبانه روزی اهواز انتخاب شد. پس از گذراندن دوره های مختلف در سال ۱۳۲۱ از پایان نامه دکترا خود با عنوان “مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی” دفاع کرد. پس از مدتی نیز به عنوان استاد ادبیات در دانشگاه تهران انتخاب شد.

وی از سال ۱۳۲۵ با دهخدا برای تالیف و انتشار فرهنگ دهخدا انتخاب شد و همکاری کرد. در سال ۱۳۳۴ نیز سازمان لغتنامه از منزل شخصی دهخدا به مجلس شورای ملی منتقل شد که ریاست آن به دکتر محمد معین سپرده می شود.

در سال ۱۳۴۵ دکتر محمد معین بر اثر سکته به اغما رفت و تا پنج سال این شرایط ادامه یافت. و در نهایت در سال ۱۳۵۰ دار فانی را وداع گفت.

فعالیت های ارزنده ایشان در حوزه ادبیات فارسی همچنان برای بسیاری از افراد موجب مباهات است. فرهنگ معین یکی از نتایج فعالیت های ارزنده ایشان در حوزه ادبیات فارسی است که همچنان به عنوان یکی از لغتنامه های مرجع شناخته می شود که شامل کلمات فارسی، عربی و اروپایی است که بعد ها به زبان فارسی افزوده شده اند.

دکتر محمد معین
دکتر محمد معین

تالیفات دکتر محمد معین :

۱. فرهنگ فارسی معروف به فرهنگ معین؛ دوره کامل فرهنگ فارسی، شامل لغات فارسی، لغات و ترکیبات عربی متداول در فارسی، لغات اروپایی که به تدریج در فارسی وارد شده و اعلام اشخاص، اعلام جغرافیایی، در هفت هزار و نهصد صفحه و در شش مجلد. تهران: انتشارات امیر کبیر.

۲. جلد اول حافظ شیرین سخن.. تهران، ۱۳۱۹.

۳. یک قطعه شعر در پارسی باستان. تهران، ۱۳۲۲.

۴. یوشت فریان و مرزبان نامه. تهران، ۱۳۲۲.

۵. «علامه محمد قزوینی» در سالنامه پارس و نیز مجله فرهنگستان چاپ شد.. تهران، ۱۳۲۴.

۶. «شاهان کیانی و هخامنشی در آثار الباقیه». تهران، ۱۳۲۴.

۷. ارداویرافنامه. تهران، ۱۳۲۵.

۸. «روزشماری در ایران باستان و آثار آن در ادبیات پارسی». تهران، ۱۳۲۵.

۹. پورداوود. تهران، ۱۳۲۵.

۱۰. «مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی». تهران: انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۲۶.

۱۱. شماره هفت و هفت پیکر نظامی. تهران: انتشارات مجله پشوتن، ۱۳۲۷.

۱۲. حکمت اشراق و فرهنگ ایران. تهران، ۱۳۲۹.

۱۳. «مفرد و جمع». تهران، ۱۳۴۰.

۱۴. اسم مصدر- حاصل مصدر. تهران: امیر کبیر، ۱۳۳۱.

۱۵. امیر خسرو دهلوی. تهران: مجله مهر، ۱۳۳۱.

۱۶. «برگزیده نثر فارسی» شماره اول (دوره‌های سامانیان، آل بویه). تهران، ۱۳۳۲.

۱۷. آیینه سکندر. تهران: مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ۱۳۳۲.

۱۸. هورقلیا. تهران: مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران.

۱۹. لغات فارسی ابن سینا. تهران: مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ۱۳۳۳.

۲۰. «برگزیده شعر فارسی»، شماره اول (دوره‌های طاهریان، صفاریان، سامانیان و آل بویه). تهران: مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ۱۳۳۱.

۲۱. «نصرالدین طوسی: زبان ادبیات پارسی». تهران: مجله دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، ۱۳۲۵.

۲۲. «ستاره ناهید یا داستان خرداد و امرداد (نثر و نظم)». تهران، ۱۳۱۶.